Verhaal van Ruben: ,,Ik vind het heel leuk om voor mijn zusjes te zorgen."
Ruben Boers (22) uit Baarland deelt zijn verhaal. Toen hij acht was, wer dhij mantelzorger voor zijn verstandelijk beperkte zussen van 17.
Naomi en Danique zijn een eeneiige spiegeltweeling. Zij zijn geboren met een verstandelijke beperking en autisme. “Ik ben eigenlijk vanzelf de mantelzorg ingerold. Toen ik acht was kreeg mijn moeder een heftige burn-out, vanaf dat moment ben ik steeds meer gaan doen en helpen."
Het begon met opruimen, de tafel dekken en koken. Later kwam daar oppassen en helpen bij. Door hun verstandelijke beperking leg ik veel aan ze uit. Ik help waar mijn ouders niet aan toe komen. We wandelen, kletsen en doen spelletjes. We gaan ook veel naar onze moestuin. Dat is een mooi uitje en de meiden vinden het heel leuk. Ik vind het mooi om te zien hoe zij alles beleven. Het geeft een voldaan gevoel om uitleg te geven.”
Leuk, maar soms vermoeiend
Ruben heeft zelf ook autisme, net als zijn vader en broer (21). Het is een rustige, lieve jongen die het beste met iedereen voor heeft. Voor hem is het vanzelfsprekend om zijn zusjes te helpen en zag zichzelf lang niet als een mantelzorger. “Ik vind het heel normaal en leuk om voor mijn zusjes te zorgen. Ik vind het leuk om te koken en om met de meiden bezig te zijn. Het is af en toe wel vermoeiend, omdat het nooit stopt.” Sinds een paar jaar gaan ze naar een zorgboerderij voor dagbesteding. Ook gaan ze af en toe een weekend logeren in een logeerhuis in Middelburg. “Wij hebben dan ook even rust en kunnen iets voor onszelf doen.”
Lastig te combineren
Ruben studeert voor managementassistent aan het Scalda in Middelburg en loopt stage bij de gemeente Goes. “Hierna wil ik graag doorstromen naar het HBO voor een 2-jarige opleiding associate degree.” Veel tijd voor sociale contacten is er op het moment niet. “Als ik klaar ben met school of mijn stage kom ik gelijk naar huis, zodat ik mijn moeder kan helpen. Ik houd er wel van om thuis te zijn.” Het zorgen voor zijn zussen is soms moeilijk te combineren met zijn eigen leven. “School en stage gaan altijd voor, maar na schooltijd afspreken of iets gaan doen zit er eigenlijk nooit in. Ik zou het wel leuk vinden om meer contacten te hebben met leeftijdgenoten. Zij snappen vaak niet dat ik het thuis heel druk heb. Veel mensen hebben een vooroordeel. Mijn rol lijkt namelijk niet op die van een grote broer. Ik word wel eens opa genoemd of mensen vragen waar ik me mee bemoei als ik hand in hand loop met één van mijn zussen of uitleg wat we aan het doen zijn.”
Accepteren
Ruben wil andere (jonge) mantelzorgers meegeven om open te zijn over wat ze doen. “Ik heb mezelf lang niet als mantelzorger gezien. Mensen begrepen daardoor ook niet waar ik mee bezig was. Accepteer en zeg dat je mantelzorger bent. Dan snappen mensen ook sneller dat je druk bent en niet altijd tijd hebt.”